Powrót...

... do haftu krzyżykowego chodził mi po głowie od dawna, ale wciąż brakowało mi na to czasu. Mnogość posiadanych włóczek i wciąż napływające inspiracje sprawiały, że non stop coś dziergałam przez ostatnich kilka lat. Teraz po skończeniu pledu i czarnego swetra, który nawiasem mówiąc, świetnie się sprawdza w noszeniu i pomimo swej "cienkości" fajnie grzeje w chłodne dni, nastąpił zastój. Co wrzuciłam na druty, to po godzinie przestawało mi się podobać. Nastąpiła przerwa w pomysłach. Pustka. Ale... że ja jednak nie potrafię nic nie robić, to wyciągnęłam z szuflady rozpoczęty 7 lat temu obrazek krzyżykowy z postanowieniem skończenia go. Tu od razu zaznaczę, że nie jestem normalną hafciarką. Jeśli o to chodzi, to zawsze interesowały mnie zadania ekstremalne...

Za pomocą programu Abakan, przerobiłam obraz ściągnięty ze strony vide.pl.

Zależało mi na rozmiarze ok. 30 cm x 40 cm, więc miałam do wyszycia zaledwie... 53550 krzyżyków. Chciałam, by nici jak najwierniej oddały głębię obrazu, dlatego wybrałam mulinę DMC. Dzięki zastosowaniu wzajemnie przenikających się 42 odcieni kolorystycznych, obraz miał szansę nabrać tej głębi. Te wszystkie działania sprawiły, że proces haftowania był i jest nadal bardzo trudny. Żmudna praca zatrzymała się w pewnym momencie. Odwidziało mi się i dzieło wylądowało w szufladzie.

Przez te ostatnie lata nauczyłam się być bardziej cierpliwą i raczej już nie zdarza mi się nie kończyć rozpoczętych dzieł (chyba że definitywnie będą prute). Znalazłam w sobie siłę i chęć, by dokończyć obraz.

Rozpoczęłam od ustalenia jak obraz się ma do schematu. Tu mnie oblały siódme poty, ale po chwili dzięki pozostawionym już na początku wskazówkom, udało mi się skompletować wszystkie elementy.

W chwili obecnej, po tygodniu pracy, jestem już na tym etapie (wybaczcie stan robótki - straszne wymiętolenie, ale na tym etapie nie ma sensu ani tego prać, ani prasować):

I na koniec jeszcze pokażę Wam mój wczorajszy zakup, poczyniony w stacjonarnej pasmanterii, może przyda się którejś też haftującej dziewiarce... Jako, że na dłuższą metę taki haft jest bardzo męczący dla oczu, to warto narysować sobie na kanwie linie pisakiem, którego tusz (lub inna substancja, nie wiem, nie znam się) pod wpływem powietrza ulatnia się w ciągu kilku godzin. Naprawdę polecam.

I tym akcentem kończę ten wpis. Zapowiada się, że najbliższe tygodnie spędzę nad kanwą, więc Dziergawki będą musiały poczekać. Pozdrawiam Was. Do zobaczenia.