Zima idzie...

... spokojnym krokiem póki co, ale jakby nie patrzeć jest coraz bliżej. W związku z tym natchnęło mnie na masową produkcję czapek.

Impulsem do działania okazały się przypadkiem znalezione w sieci filmiki z instruktażem wykonania szydełkowych czapek. Spory zapas resztkowych motków sprawił, że mogłam przystąpić do działania praktycznie w pierwszej wolnej chwili. I tym sposobem w ciągu jednego dnia zrobiłam 3 czapki. No dobra, to był akurat taki dzień, w którym miałam tylko 3 lekcje, niewiele innych zajęć i obiad z poprzedniego dnia.

Prawda też jest taka, że przy użyciu grubego szydełka i grubej włóczki taka czapka powstaje bardzo szybko. Dlatego nie poprzestanę na modelach, pokazanych dzisiaj (gdy to piszę, to kątem oka widzę jak suszą się kolejne wydziergane czapki, ale o nich następnym razem).

Na początek pokażę Wam 3 modele ze 100% wełny, kupionej kiedyś m.in. na TE kapcie oraz na TĘ czapkę. Zostało mi po jednym czerwonym, czarnym i fioletowym motku oraz kilka szarych. Postanowiłam je teraz wykorzystać.

Pierwsza czapka jest największa, ma 25 cm szerokości i 29 cm długości. Zużyłam na nią ok. 130 g wełny.

Druga czapka ma 23 cm szerokości (bez naciągania) i 25 cm długości, waży 105 g.

Trzecia czapka też ma 23 cm szerokości i 25 cm długości, też waży 105 g.

Opis wykonania i filmik znajdziecie pod TYM linkiem. Polecam, choć akurat moje czapki zrobiłam trochę inaczej. Zmieniłam sposób łączenia rzędów na ślimaczy, czyli taki, w którym nie zamyka się rzędów oczkiem ścisłym, lecz kontynuuje przerabianie nawijanych półsłupków. Dlatego w jednokolorowej czapce nie widać gdzie kończą się rzędy. I taka wersja bardziej mi się podoba.

Przy paskach niestety nie da się już ukryć przejść kolorów.

Ściegi szydełkowe zwykle są zwarte i usztywniają dzierganą rzecz, ale w tym przypadku tak nie jest, ponieważ zastosowałam wełnę, która po namoczeniu zmiękła.

Włóczka ESKIMO Drops, szydełko 7 mm i 8 mm